Konstantinovo postignuće bilo je najveće u društvenoj i kulturnoj istoriji…
Milanski edikt je naziv proglasa koji je trajno ozvaničio religijsku toleranciju prema hrišćanstvu unutar Rimskog carstva. On je rezultat političkog dogovora napravljenog u Milanu između rimskih imperatora Konstantina i Licinija u februaru 313te. Proglas je garantovao svim osobama slobodu obožavanja božanstva po izboru, osigurao je hrišćanima legalna prava (uključujući i pravo osnivanja crkava) i usmeravao je na brzo vraćanje oduzete imovine hrišćana.
Na dan ove velike godišnjice u nedelju, 6. Oktobra 2013. održana je centralna ceremonija u Nišu. Niš je grad gde je Konstantin Veliki rođen oko 280. n.e. – približno četiri veka pre nego što su Sloveni došli sa severo-istoka i naselili Balkansko poluostrvo. Prisustvovali su poglavari pravoslavnih crkava: ruski patrijarh, ekumenski patrijarh, srpski patrijarh i veliki broj mitropolita iz različitih zemalja. Katoličku crkvu predstavljao je Milanski nadbiskup Skala, Beogradski nadbiskup Hočevar, kao i veliki broj biskupa i katoličkog sveštenstva iz okolnih zemalja. To deluje kao jaka deklaracija hrišćanskog jedinstva.
Čak su i građani Niša te noći organizovali bdenje. Njih pet hiljada sačinilo je ljudski krst. Veliki simbolizam u danima kada više od 50 zemalja na svetu još uvek progoni hrišćane zbog njihovih verovanja, zabranjuje prelazak u hrišćanstvo i hapsi hrišćanske vođe. Izgleda da ovom svetu treba još jedan proglas političkih vođa, ali više ga nećemo videti.
Ono što je takođe primetno, jeste da nema predstavnika protestantskih, ili evanđeoskih crkava. Očigledno, one nisu postojale u vreme Konstantina Velikog. Ali, isto možemo da tvrdimo i za pravoslavce i katolike, zar ne? I šta ćemo da uradimo po pitanju konstantinizma?
Konstantinovo postignuće bilo je najveće u društvenoj i kulturnoj istoriji. Ono što je učvrstilo privilegovan položaj hrišćanstva, bilo je razvoj pokrštene carske vladajuće klase. Enciklopedija Britanika navodi da je „taj pokret iz trenda, pre nego primena bilo kog zakonodavnog programa, bio osnova hristijanizacije Rimskog carstva. U toku IV veka, odatle su iznikle dve posledice koje su bazično doprinele prirodi vizantijske i zapadne srednjevekovne kulture: rast specifično hrišćanske, biblijske kulture koja je zauzela mesto pored tradicionalne klasične kulture viših klasa; i razvoj novih formi religijskog pokroviteljstva između sekularne vladajuće klase i biskupa, hrišćanskih intelektualaca i svetih ljudi. Konstantin je ostavio dosta toga neurađenog, ali njegov lični izbor načinjen 312te bilo je to što je odredilo razvoj Rimskog carstva kao hrišćanske države.“
Comments powered by CComment